¨Je luistert nooit¨, zei je een keer of drie.
Zo zei je wel meer dingen, vaker.
Eerder te pas en te onpas, en dan nog wel eens.
Alsof ik Korsakov heb, maar dat ben vergeten.
Je vertelt mij dingen die ik niet wil weten
Toont mij hetgeen ik niet wil zien.
Verwijt mij dat wat jij mij hebt verzwegen.
Een voorspelbaar terugkerend stramien.
Ik zal jou niet verwijten,
dat je echt het beste voor mij wilt.
Dat je mijn aandacht vestigt op mijn tekorten,
mij wijst op daar waar hét beeld met mij verschilt.
Met de relaties die komen en gaan,
leerde ik telkens weer iets nieuws.
Door jou weet ik dat niet iedereen herinnert,
maar soms ook vrijelijk bedenkt.
Onbedoeld om je gedachten te kalmeren,
maar wel in onwetend vergif gedrenkt.
Laten we een laatste keer toasten!